Enkele proevertjes uit ons verhaalbuffet

Egel en de herinnering aan Jane Goodall

Over het pad lagen bladeren die glansden alsof iemand ze stuk voor stuk had gepolijst. De wind streek langs de takken en bracht een geur mee van verre landen, onbekende rivieren en stille ogen. Egel zette haar pootjes neer in dat licht en wist: vandaag zou Jane bij haar zijn, onzichtbaar, maar tastbaar in alles om haar heen.

Ze bleef staan. Het bos ademde langzaam, en in dat ademhalen klonk een herinnering mee.

Egel dacht aan de filmpjes van Jane die ze vroeger zo vaak deelde: kleine fragmenten vol wijsheid en onverwachte tederheid, soms ook licht en grappig. Ze had die fragmenten ingezet als pogingen om iemands dag lichter te maken. Nu Jane er niet meer is, voelde het alsof juist die momenten als kleine vonkjes in haar hart waren achtergebleven.

Toen kwam Eekhoorn uit een boom, aarzelend, alsof hij voelde dat de stilte kostbaar was. ‘Wat draag jij?’ vroeg hij.

Egel keek hem aan. ‘Iemand, Jane Goodall. Ze overleed gisteren maar leeft verder in hoe ik kijk, hoe ik luister en hoe ik hoop.’

Eekhoorn boog zijn kop. ‘Wordt dat niet te zwaar, iemand meedragen?’ Egel zweeg even. ‘Het maakt me stil,’ zei ze toen. ‘Maar de mooie herinneringen aan haar tillen me mee, zoals de wind een blad meedraagt.’

Uit de schaduw trad Aap. Zijn ogen waren donker en zacht, als meren waar de hemel in valt. Hij ging zitten, zonder geluid te maken, en zei: ‘Ik heb Jane gekend. Ze keek naar ons alsof we belangrijk waren. Alsof ons leven ertoe deed.’

Een lange stilte volgde. Mier die voorbij liep, fluisterde: ‘Dat deed ze ook met ons.’

Egel sloot haar ogen. In haar borst gloeide een klein, helder licht. ‘Dan is het aan ons,’ fluisterde ze. ‘Om Jane haar wijsheid mee te dragen, zoals de wind een zaadje verder draagt. Aap knikte. In zijn blik lag een herinnering die niet verloren kon gaan.

En die avond, toen de zon verdween en de hemel zich vulde met sterren die leken te trillen van aandacht, zag Egel hoe één ster plotseling feller ging stralen.

Alsof Jane, van heel ver weg, nog één keer glimlachte en zei: ik ben er nog, in jullie licht.

Lees meer

De eeuwige fonkeling van het kastanjehart

Egel zat op een steen en keek naar de horizon. ‘Je kunt toch niet zomaar iemands leven binnenwandelen, laten voelen dat een Dier bijzonder voor je is, en dan weggaan,’ zuchtte ze.

Eekhoorn, die altijd al graag luisterde, vroeg zacht: ‘Wie is er weggegaan, Egel?’ Egel dacht na. ‘Misschien niemand. Misschien iedereen. Of misschien alleen het gevoel dat ik ooit had.’

Uil streek neer in de Boom boven hen. ‘Heb je weleens gemerkt,’ zei hij, ‘dat iemand die ooit jouw hele wereld was, plots gewoon kan lijken, zodra je hart niet meer vastzit aan dat van de ander?’

Eekhoorn keek peinzend voor zich uit. ‘Maar dan was het nooit echt die ander alleen,’ fluisterde hij. ‘Het was mijn liefde. Mijn aandacht. Mijn hart dat hen liet stralen.’

‘Precies,’ knikte Uil. ‘Jouw liefde was het licht. En zonder jouw licht, zijn zij gewoon een Dier met kwaliteiten en gebreken.’

Mier fronste. ‘Dus al die tijd dacht ik dat zij bijzonder waren, maar was ik dat eigenlijk zelf?’

De wind kwam langs, zacht en warm, en fluisterde: ‘Jullie zijn de magie. Jullie zijn het verschil. Wees voorzichtig met waar je jouw warmte laat neerdalen. 'Want zelfs het meest gewone kan buitengewoon worden, als jij ernaar kijkt met liefde.’

Eekhoorn glimlachte en schonk Mier een klein kastanjehartje dat hij in zijn staart bewaarde. ‘Bewaar dit,’ zei hij. ‘Niet omdat deze kastanje bijzonder is, maar omdat jij degene bent die hem bijzonder maakt.’

Mier hield het kastanjehartje vast, voelde hoe licht en zwaar het tegelijk was, en dacht: Misschien is het waar. Misschien ben ik de vonk. En misschien hoef ik nooit bang te zijn dat iemand weggaat, want mijn liefde blijft altijd bij mij.

En ergens hoog in de lucht vloog een zwerm Vlinders voorbij, alsof ze het allemaal beaamden.

Lees meer

Het meisje dat uit de hemel viel

We zaten op een terras. Fredje dronk een cocktail, ik een glas spuitwater waarin de bubbels geduldig wachtten. En toen — zomaar, alsof de lucht het bedacht had — viel er een tekening naar beneden. Ze dwarrelde, aarzelde even, en koos toen voor zijn schoot.
Hij keek verbaasd. Ik ook. De tekening niet. Die lag daar alsof ze nooit ergens anders had willen zijn.
Een regenboogjurk, blauwe haren en een kring van harten.
​We keken omhoog: lucht, alleen lucht. Geen open raam. Geen boom. Geen vogel met haastige potloden.
‘Van wie zou het zijn?’ vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op.
De cocktail zweeg. Het spuitwater borrelde zachtjes, alsof het het antwoord kende.
We glimlachten. Zo makkelijk en natuurlijk kunnen verhalen soms ontstaan.

#schrijversgeluk